Het sprak me enorm aan: de parabel van de zon en de noordenwind. Zon en wind wilden bepalen wie het sterkste was.
Ze zagen iemand lopen over een landweggetje, met een dikke jas aan. De noordenwind zei: “ik ga je laten zien dat ik het sterkst ben. Die jas krijg ik zo uit!”
En hij ging waaien. Hij ging blazen. En het woei, en het stormde. Maar wat er ook gebeurde, de jas kwam niet uit. Sterker nog, de man trok de jas dichter om zich heen, en kroop er bijna in weg.
Noordenwind droop af, en baalde. Toen kon zon het proberen. De zon ging schijnen. De zon ging stralen.
De wandelaar kreeg het warm. Eerst was het lekker.
Maar toen de zon nog meer van zichzelf liet zien, werd het wel héél warm. En toen deed wandelaar z’n jas maar uit. Noordenwind moest wel toegeven: zon had gewonnen.
Is het zo ook niet met een discussie? Denken wij niet snel dat als we maar genoeg met onze mening waaien, de ander zijn of haar jas wel uit zal doen? Werkt dat?
Of denken mensen door het te laten stormen dat de ander meer overtuigd wordt door zijn of haar mening?
Martijn Vroom
Burgemeester
Het is niet anders 